اشعار

از گـلـستان ولایت خـبـر آمد خـبرآمد            که شب منتظران را سحر آمد سحر آمد

افق فـضل و ادب را قمر آمد قمر آمد            یـم ایـثـار و وفـا را گهـر آمد گهر آمد

دوتا بازو به دنیا آمده نامش اباالفضل است            دوتا ابرو که وقت رزم پیغامش اباالفضل است

به وقت رزم قاسم از رجزهای علی اکبر            اگر وامی گرفته ضامن وامش اباالفضل است

اگـر نـقــطـۀ بـا تـنــزُّل نـمـی‌کـرد            اگـر اسـمِ اعـظـم تـغـزّل نـمـی‌کرد
اگر بر ظـهـورش تـفَـعُّـل نمی‌کرد            دو عالم نبود و جهان گُـل نمی‌کرد

ز امر حق گل کرد بر تاجِ وفاداری نگین            چون امیرالمومنین شد صاحبِ حبل المتین

غرق در جشن و سرور و شادمانی شد زمین            ماهِ کامل داشت در آغوشِ خود اُمُّ البنین

دلی که عـشق در آن جـا نگـیرد            سـراغ از عــالـم بــالا نـگـــیرد
خدا را شکر اصلا بین ما نیست            کـسـی کـه دامـن مــولا نـگـیـرد

به خدا دادیِ سـقـّا غـزلی باید خـوانـد            به علی، رتـبۀ او را ازلی بـاید خواند

پـسر اُمِّ بـنـیـن نه، پسر فـاطـمه خوان            همچنانی که ابالفـضلِ علی باید خواند

عـشق زیـباست خـداوند از آن زیبا تر            عرش بالا ست ولی بنده از آن بالا تر

هر کـسی سـائـل درگـاه خـداونـد شود            می‌شـود بـین خـلائـق بـه خـدا آقـا تـر

امشب از بخت خوشم شانه ز سر می‌افتد            بس که در آیـنـه‌ام عکس قـمـر می‌افتد

چرخۀ عشق علی چرخ زد و فهمیدیم            قـرعـۀ اُمِّ بـنـین است، پـسـر مـی‌افـتـد

اکنون که با شادی دل ما همنشین است            روی زمین سزسبز چون خُلد برین است

از آســمــان آواز قــدسـی آیــد و بــاز            نغمات قدسی گویی از روح الامین است

در دلم امشب پُر از شور و نواست            گه مدیـنه می‌رود گه کـربلاست

امشـب از جـام ولا پُـر گـشـته‌ام            قـطـره بـودم با ولا کُـر گـشـته‌ام

گلزار زمین خوب‌تر از خُلد برین است            هر سو نگرم نور خداوند مبین است

دامان زمین سجده گه روح الامین است            در بیت ولایت پسری ماه جبین است

وقـتـش رسیـده تا به بـیـانم تـوان دهید            این حرفهای مانده به دل را زبان دهید
وقـتـش رسیـده روی پَـر جـبـرئـیل‌هـا            شعری به قلب این قلم از آسمان دهید

شام ما را سحر رسید امشب            آسمان را قـمـر رسید امشب
می به ما بیشتر رسید امشب            که علی را ثمر رسید امشب

خدا با تو وا کرده درهای خود را            به گِردت دوانده قمرهای خود را
علی دیده جمع پسرهای خود را            خدا رو نموده هنرهای خود را

حـیـدری در خـانـۀ حـیـدر به دنـیـا آمده           یا که امشب حمـزه‌ای دیگر به دنیا آمده
لـرزه افـتـاده به جان دشمـنـان اهـل بیت           حـامـی اولاد پـیـغـمـبـر بـه دنـیــا آمــده

دلهای عاشق حلقه بر در دارد امشب            بـاران لطافت مثل کـوثـر دارد امشب
حـیـدر میان خـانه حـیـدر دارد امشب            عـبـاس مـی‌آیـد عـلـم بـر دارد امـشب

تا از رخ مـاهِ ما نقـاب افـتاده است            از چـشم ملائـك آفـتاب افـتاده است

ای مـانده به گرداب گـناهان برخیز            كشتی نجات ما به آب افـتـاده است

دریــایِ دُر از دلِ صـدف مـی‌آیــد            تـبـریکِ سه نور، با شعـف می‌آیـد

خورشید و مَه و ستاره یکجا جمعند            عـطـرِ صـلـوات از نـجـف مـی‌آیـد

عشق، امشب خودنمایی می‌کـند           تا سـحـر فـرمـانـروایی می‌کـند

آمـده مـیـلاد مــاهـی بـی‌نـظـیـر           مـی‌رسـد فـرزنـد دلـبـنـد امـیــر

بنفـسی انت ای سر تا قـدم ایـثار و آقایی           جـمالت با نگـاه یـوسف زهـرا تـمـاشایی

حیا را تا صف محشر حیا از گردش چشمت           خجالت می‌کشد از ماه رخسار تو زیبایی